W tym wpisie poznasz test oporowanego wyprostu (z ang. Resisted Acromioclavicular Joint Extension Test), wykorzystywany w ocenie urazowych i nieurazowych problemów i patologii stawu barkowo-obojczykowego. Praktyczne wideo wskaże Ci jak aplikować test w praktyce, a w tekście znajdziesz informcja związane z kliniczną użytecznością tego testu, poparte badaniami Chronopoulosa i wsp. [1].
Zastosowanie
Test oporowanego wyprostu wykorzystuje się w ocenie kompleksu barkowego, jako jeden z elementów prowokacyjnych w badaniu stawu barkowo-obojczykowego. Zwykle jest on pomocny w różnicowaniu bólu pochodzenia podbarkowego i barkowo-obojczykowego.
Badanie krok po kroku
- Pacjent w pozycji siedzącej. Terapeuta stoi za pacjentem.
- Kończyna badana jest biernie prowadzona do zgięcia 90° i rotacji wewnętrznej w stawie ramienno-łopatkowym, przy jednoczesnym zgięciu 90° stawu łokciowego.
- Terapeuta obejmuje dłonią okolicę łokcia pacjenta i oporuje wyprost horyzontalny wykonywany przez pacjenta.
- O pozytywnym wyniku testu świadczy ból zlokalizowany w szczytowej części barku, w topografii stawu barkowo-obojczykowego.
Test oporowanego wyprostu w świetle badań
Jak większość testów ortopedycznych w topografii kompleksu barkowego, test oporowanego wyprostu stosowany jako jedyny element oceny, nie jest uznawany za rzetelne narzędzie w ocenie klinicznej pacjenta.
Charakteryzuje się on czułością (z ang. sensitivity) na poziomie 72%, przy specyficzności (z ang. specificity) wynoszącej 85%.
Dodatnia wartość predykcyjna (z ang. positive predicting value) dla tego testu wynosi 20, co oznacza, że na 100 osób z dodatnim wynikiem testu, tylko 20 wykazuje potwierdzoną obrazowo patologię stawu barkowo-obojczykowego.
Ujemna wartość predykcyjna (z ang. negative predictive value) sięga 98, dzięki czemu możemy stwierdzić, że na 100 przebadanych osób z ujemnym wynikiem testu, aż 98 z nich faktycznie nie wykazywało patologicznych zmian w stawie barkowo-obojczykowym.
Diagnostyka stawu barkowo-obojczykowego: Jak wypada test oporowanego wyprostu w klasterze testów diagnostycznych?
W ocenie stawu barkowo-obojczykowego zaleca się stosowanie grupy testów, co zwiększa czułość i specyficzność prowadzonego badania. Test oporowanego wyprosty łączy się z testem zgięcia horyzontalnego (z ang. Scarf Test / cross-body adduction test) oraz testem aktywnej kompresji O’Briena (z ang. O’Brien Active Compression Test).
Kombinacja wspomnianych testów charakteryzuje się następującymi wartościami diagnostycznymi.
Kiedy stosować test oporowanego wyprostu?
Patologie stawu barkowo-obojczykowego najczęściej są powiązane z urazem mechanicznym lub nieurazowym, chronicznym przeciążeniem tej okolicy i dotyczą zwykle osób po 30 roku życia.
Mechanizm urazu bardzo często jest powiązany z upadkiem na wyciągniętą rękę lub łokieć. Innym scenariuszem traumatycznym może być bezpośrednie uderzenie w ramię lub upadek z punktowym podparciem na barku.
W obrazie klinicznym pacjenta z problemem stawu barkowo-obojczykowego możemy odnaleźć dolegliwości bólowe, które nierzadko promieniują w obszar karku i szyi oraz mięśnia naramiennego.
Dodatkowo, w konsekwencji urazów stawu barkowo-obojczykowego, nierzadko dochodzi do uszkodzeń struktur więzadłowych, co zmienia zarys stawu i determinuje okołostawowy obrzęk.
